Eitt eftirminnilegasta atriðið úr áramótaskaupinu fjallaði um hommablóð. Það var beitt,
vakti umræðu um öryggi blóðgjafar og tvískinnung í reglum. Svo var það fyndið líka. Það
er ekki lengra síðan en á níunda áratugnum sem því var velt upp í alvöru í íslenskum
fjölmiðlum hvort „kynvillingar“, eins og hommar voru þá kallaðir, væru með kvenkyns
heila en karlmanns líkama. Síðan þá hefur okkur miðað talsvert áfram.
Við erum lítið land og það er bæði gott og slæmt. Það besta við að vera nánast á stærð
við tilraunastofu í stóra samhenginu er að nýjar hugmyndir eru fljótar að berast, við
erum fljót að tileinka okkur hluti og sannmælast um góðar breytingar. Framfarir í
mannréttindum, meðal annars samkynhneigðra, er mjög gott dæmi.
Það hefur verið lífseig hugmynd að við búum í stéttlausu samfélagi. Það hefur aldrei verið
raunin og við erum sannanlega ekki öll á sama báti. Sumir njóta svo mikils arðs af
sameiginlegum auðlindum að hægt er að kaupa heilt sjúkrahús á meðan þau sem búa til
arðinn veigra sér við að fara til læknis af því það er of dýrt. Sumir hafa örlög einstakra
bæjarfélaga í hendi sér á meðan aðrir eru í átthagafjötrum vegna óboðlegs
húsnæðismarkaðar.
Flest viljum við búa í stéttlausu samfélagi af því það er í samræmi við hugmyndir okkar
um sanngirni og réttlæti. Góðu fréttirnar eru þær að við getum sannmælst um að stefna
þangað og kjarasamningar eru kjörið tækifæri til þess. En til þess þurfum við að
viðurkenna að við erum ekki öll á sama báti, við erum ekki ein stétt, sumir hafa það
hreinlega afleitt á meðan aðrir maka krókinn. Við getum líka, ef við viljum, ákveðið að
hér skulu laun duga fyrir framfærslu, fólk eiga kost á góðu húsnæði, hafa aðgang að
góðri heilbrigðisþjónustu og menntun og geta notið lífsins án þess að vinna sér til húðar.
Við höfum breytt samfélaginu oft á síðustu áratugum, stundum til hins verra en oft til
hins betra. Tækifærið til breytinga er núna, grípum það.
Kveðja,
Drífa Snædal, forseti ASÍ
