Skór úr steinbítsroði, bundnir aftur fyrir með brúnum leðurþveng.
Una Ólafsdóttir Thoroddsen (1914-2013) minntist þess þegar hún og systkin hennar voru send á milli bæja þá talaði fólk um hve marga skó það þyrfti fyrir ferðina.
Vegalengdin var mæld í skópörum og gjarnan talað um svo og svo margar roðskóaheiðar eftir því hve mörgum skóm var slitið á leiðinni t.d. ef fólk þurfti að fara yfir eina, tvær eða jafnvel þrjár heiðar.
Þegar skórnir voru útslitnir var leðurþvengurinn dreginn úr slitnu skónum og settur í þá nýju. Gömlu skórnir voru síðan brotnir saman og settir undir stein.
Oftast voru roðskinnsskór hafðir utanyfir sauðskinnsskóm þeim til hlífðar.
Af vefsíðunni sarpur.is
