Jón Ólafsson fæddist 4. nóvember 1593 á Svarthamri í Álftafirði.
Foreldrar hans voru Ólafur Jónsson, bóndi á Svarthamri og k.h. Ólöf Þorsteinsdóttir. Faðir hans dó úr blóðsótt þegar Jón var að verða 7 ára, eftir því sem hann sjálfur segir.
Jón er hvað þekktastur fyrir reisubók sína um dvöl sína í Kaupmannahöfn og ferð sína til Indlands, sem hann skrifaði um 1661. Frásögnin skiptist í tvo meginhluta og greinir sá fyrri frá dvöl hans í Danmörku og ferðinni til Svalbarða, en hinn síðari lýsir Indlandsferð hans. Þriðja hlutanum er bætt við eftir dauða Jóns og greinir hann frá ævi Jóns eftir heimkomuna til Íslands.
Árið 1615 kom Jón sér um borð í enskt skip og samdi við skipstjórann um far til Englands. Þaðan lá leið hans til Danmerkur þar sem hann gerðist byssuskytta á herskipum Kristjáns IV. Danakonungs. Fljótlega lá leið hans norður í Hvítahaf, til Svalbarða og árið 1622 sigldi hann suður fyrir Góðrarvonarhöfða til Srí Lanka. Síðar dvaldist hann í virki í dönsku nýlendunni Tranquebar á Indlandi. Í september árið 1624 slasaðist hann illa í sprengingu í fallbyssu og var fluttur til Danmerkur og kom þangað eftir mikla hrakninga sumarið árið eftir. Hafði hann þá haft viðkomu á Írlandi.
Jón kom aftur til Íslands árið 1626. Hann kvæntist Ingibjörgu Ólafsdóttur og bjuggu þau fyrst að Tröð og hugsanlega í Eyrardal í Álftafirði. Þaðan héldu þau hjónin til Vestmannaeyja 1639 þar sem Jón tók við sem stjórnandi heimavarnarliðs og byssumaður á Skansinum. Konu hans líkaði illa í Vestmannaeyjum og þau fluttu aftur vestur 1640 og sama haust drukknaði Ingibjörg í Álftafirði. Sonur Jóns sem hét Kristófer Bogi lést skömmu síðar. Aftur kvæntist Jón Þorbjörgu Einarsdóttur og eignuðust þau Ólaf sem síðar bjó á Kambsnesi og nokkur ætt er frá komin. Með Þorbjörgu bjó Jón á Uppsölum í Seyðisfirði í 5 ár frá 1644 og loks í 30 ár frá 1649 til æviloka í Eyrardal við Álftafjörð.
Jón Indíafari lést 2. maí 1679.
Skráð af Menningar-Bakki.
