Í fréttum liðinnar viku var þetta meðal þess helsta:
Ríkisbankarnir Landsbankinn og Íslandsbanki greiða samtals tæpa 40 milljarða króna í arð vegna reksturs 2017.
Og verður nú ekki undan því vikist að rifja eftirfarandi upp:
Milli 1700 til 2000 eldri (heldri) borgarar hafa ekkert nema einfaldan lífeyri frá Tryggingastofnun til að lifa á segir Mogginn og ekki lýgur hann. Hvað ber til þess? Þetta er fólkið sem ásamt öðrum hefur lagt grunninn að velmegun landsins. Grunninn að bankakerfinu og fleiru. Það má lepja dauðann úr skel. En varðhundar kerfisins fá afturvirkar eingreiðslur upp á milljónir króna. Fastur liður. Fyrir utan alla bitlingana. Fyrir hvað? Forseti vor hefur svarað þeirri spurningu.
Hin nafnkunna Þingeyrarakademía ályktaði svo um daginn:
Ellilífeyrisþegar, sem ekkert hafa til að moða úr nema einfaldan ellilífeyri, fái strax tvær milljónir króna og það skattfrjálst úr sameiginlegum sjóði landsmanna, sem afturvirka eingreiðslu.
Hvar á að taka peningana? Af arði Landsbankans segir akademían. Reiknum með að þetta séu 2000 manns. Tvær milljónir á mann gera fjóra milljarða króna. Eins og dropi í hafið fyrir banka allra landsmanna! Sé Íslandsbanki tekinn með í þennan reikning, er þetta rúm 10% af arði beggja þessara ríkisbanka á liðnu ári.
Það þarf engan starfshóp eða nefnd í þetta mál segja mannvitsbrekkurnar í Þingeyrarakademíunni. Ekkert vesen! Skyldi fjárveitingavaldið hafa vit á að gera þetta? Varla. En hvers vegna ekki? Eru afturvirkar eingreiðslur bara fyrir varðhunda kerfisins sem við kjötkatlana sitja og vita ekki aura sinna tal?
Hallgrímur Sveinsson, Guðmundur Ingvarsson og Bjarni G. Einarsson
